Telefony

Najważniejszą informacją jest zapewne numer kierunkowy do Australii – +61.

Dalej robi się odrobinę ciekawiej. Australia jest podzielona geograficznie na cztery główne regiony, które pokrywają więcej niż jeden stan / terytorium. Standard, który obowiązuje w Australii to FFN (Full National Number), który posiada 10 cyfr – każdy numer zaczyna się od cyfry 0.

Sieć telefoni i usług telefonicznych jest mocno rozwinięta, ale opiera się głównie o miedź i rozwiązania analogowe. Przez wiele lat królowała tutaj jedna firma (sytuacja znajoma i porównywalna do rodzimej TPSA), która właściwie do tej pory jest właścicielem większości kabli. Ale, na ogół miało być o numeracji.

Pierwsze dwie cyfry symbolizują typ usługi, poniższa lista prezentuje najwyższy poziom numeracji:

• 00 – numery alarmowe i dostępny międzynarodowy,
• 01 – alternatywne usługi telefoniczne
• 02 – geograficznie: region Central East (NSW, ACT),
• 03 – geograficznie: region South-east (VIC, TAS),
• 04 – numer komórkowe – 3G i GSM
• 05 – numery uniwersalne, prywatne
• 07 – geograficznie – Nort-east (QLD)
• 08 – geograficznie – Central i West region (SA, NT, WA)

W przypadku rozmów międzynarodowych zamieniamy pierwsze zero na +61 i tak numer 02 1234 1234 wybierany z Polski powinien mieć postać +61 2 1234 1234 a komórkowy +61 4 1234 1234

Więcej informacji na temat telefonów można znaleźć na Wikipedii .

Ciekawostka: w większości przypadków koszt połączenia składa się z dwóch składników, opłaty za połączenie a potem opłaty za minutę. System ten obowiązuje zarówno w przypadku połączeń komórkowych jak i stacjonarnych.

Telefony komórkowe

Operatorów telefonii komórkowej w Australii nie brakuje. Do największych operatorów można zaliczyć rodzimą Telstra Mobile , za nią zaraz Optus Mobile , Vodafone/3 , Virgin Mobile . Poza tymi operatorami jest garść innych wirtualnych usługodawców – głównie korzystających z sieci tych wymienionych wcześniej. Którego operatora wybrać? Cóż – kwestia gustu i sprawdzenia ofert poszczególnych sieci.

Jeżeli chodzi o zasięg i obszar poszczególnych operatorów to jest „różnie”. Zdaża się, że wyjechanie poza miasto skutkuje brakiem zasięgu, albo roamingiem. Warto więc sprawdzić jakie pokrycie ma dana sieć w naszym rejonie.

Każdy z operatorów posiada podobną ofertę pre-paid i postpaid. Warto wspomnieć, że ciężko jest podpisać umowę post-paid przy braku stałego zatrudnienia, statusu PR, czy australijskiego dokumentu tożsamości – aczkolwiek nie jest to niemożliwe. Każdy pre-paid za to musi być zarejestrowany przy sprzedaży, więc trzeba mieć dokument tożsamości ze zdjęciem. Inaczej nie zostanie nam karta wydana / sprzedana.

Ceny – na dzień dzisiejszy, a więc grudzień 2011 średnio miesięcznie na pre-paid trzeba wydać około $30 / mc. Można oczywiście kupić kartę pre-paid z dłuższym terminem ważności, ale wtedy rozmowy są droższe. Samą kartę pre-paid można kupić za $2. Punktów sprzedaży nie brakuje, więc nie jest to zadanie specjalnie skomplikowane.

Zestaw z telefonem można już kupić od $50, więc jeżeli ktoś nie chce bawić i martwić się o simlocki (zdjęcie w Australii w zależności od modelu od $30) można wydać te pieniądze na lokalny telefon z lokalną ładowarką. Operatorzy gonią technologię dosyć mocno, Chiny są niedaleko więc raczej w tej cenie dostaniemy całkiem aktualny przyjazny telefon.

Jeżeli wybieramy się w większej grupie, warto zaopatrzyć się w karty tego samego operatora. Zdaża się, że połączenia są darmowe albo bardzo tanie. Zwykle też przy każdym pakiecie dostajemy transfer, który możemy wykorzystać na połączenia z internetem. Bardzo modne i popularne są darmowe połączenia do Facebooka, Twittera i innych sieci społecznościowych.